Ik voel mij speciaal en jij ook! (a.k.a. You're not that special)

Er wordt altijd wel iemand speciaal genoemd. Meestal is dit in de betekenis van ‘anders zijn’. Zo vond ik mijzelf speciaal toen ik jong was omdat ik de leukste ouders ‘van heel de wereld’ had. Daarna was ik speciaal omdat ik speelgoed had dat uniek was in de vriendenkring. Ik was speciaal omdat ik iedere dag naar Pokémon keek en ik was speciaal omdat ik geen gsm vroeg voor mijn plechtige communie.
Tegenwoordig ben ik speciaal omdat ik ouder ben dan de rest , terwijl ik me gedraag als een kind van twaalf.

Zaterdag werd ik veel te vroeg wakker. ‘De zenuwen hé’, zeggen ze dan. En gelijk zou die persoon hebben, mocht er effectief iemand dat gezegd hebben. Want vandaag was het de dag. DE DAG. De dag voor speciale mensen zoals u en ik. Comicfanaten, Mangaliefhebbers en Enthousiaste fans van het Science-Fictiongenre.

Voor ik het wist, zat ik op de bus op weg naar vrienden die ook speciaal waren. Ik was veel te vroeg op de plaats van afspraak, maar dat gaf niets. In de inkomhal van het station was het immers warm genoeg. Ondertussen gaf ik mijn ogen de kost aan de speciale mensen rondom mij. Deze mensen waren zo speciaal, dat ze zich hadden verkleed in hun favoriete, meestal ook fictieve, idool.

Mijn speciale vrienden kwamen toe. Een overenthousiaste ‘Yes, maat. F.A.C.T.S, maat!’ kwam uit Amigo Speciaal Numero Uno. Duo zweeg en lachte gewoon mee. We lieten het station achter ons en zochten naar het perron waar de tram ons reeds opwachtte. ‘Spurtje zetten?’ klonk het naast mij. Ik knikte en voor vijftien seconden gaf ik alles wat ik had. Met twijfels over mijn conditie haalden ik en mijn reisgenoten de tram.

Op de tram voelde ik me nog meer speciaal. Ik klapte met mijn handen als een jonge zeeleeuw terwijl ik kleine sprongetjes maakte. Mijn ADHD was aangewakkerd.

De tram stopte en daar was de aanschuifrij. Nog dertig minuten. Ik keek in mijn portefeuille en wou dat ik meer geld bijhad. Ik was duidelijk niet de enige met deze gedachte. Nog een kwartier. We kwamen oude bekenden tegen. Ze waren speciaal. Ons gesprek was luid en hartelijk. We waren bijna binnen. In het walhalla. In de hoogmis voor speciale mensen. Mensen zoals u en ik. Ik voelde als het speciale wat mij te wachten stond. Ik kon niet meer wachten! Ik…,ik…

… Ik kwam thuis. Moe, met pijn aan de voeten en zo blut als het maar kan. Maar het was een mooie dag om speciaal te zijn.

ps: Meer info over F.A.C.T.S.? klik hier!

Ik zweet dus ik ben

Opstaan met de wekkerradio is een kansspel. De inzet: je humeur. Hoe je opstaat, bepaalt voor een groot deel hoe de rest van je dag zal verlopen. Voor mij is het genre van het nummer bepalend. Als het New Wave is, zal ik beginnen woelen en draaien en hopen dat het geluid vanzelf stopt. Bij 80’s Synthpop ontwaak ik als de meest gelukkige kerel ter wereld. Indien het genre Metal is, negeer mij dan totdat ik ontbeten heb. Maar vandaag heb ik zelfs het geluk niet om te ontwaken met zware basslijnen en heerlijke riffs.

Neen, vandaag is het eerste geluid dat ik hoor de zoetgevooisde stem van mijn moeder. Of ik iets wil uit de lokale supermarkt. Yoghurt, en weg is ze.
Yoghurt is het ideale ontbijt: Het is vloeibaar, zodat je het vlug kan binnenwerken. Soms bevat het ook stukjes fruit waardoor je het gevoel krijgt dat je ‘echt’ hebt ontbeten. Dat is het enige waarvoor ik het doe! Dat het gezond is, is van tertiair belang. Ik kijk op en zie 7:30 staan. Nog even liggen.

BAM-Ik ben er weer-hoe, ben je nog niet beneden-ga je nog afwassen-wanneer vertrek je. Het wordt me duidelijk dat ik mijn wekker nog aanstaat. Ik sta op, grijp naar vers ondergoed in de kleerkast en stap en naar de stapel kleren die amateuristisch gevouwen op een hoopje liggen. Ik neem mijn T-shirt van gisteren en snuif. Ik werp stante pede het kledingsstuk op de grond en draai me om naar de kleerkast voor een propere T-shirt. Ik grijp de overige kleren en begeef me naar de badkamer.

Onder de douche krijg ik een eigenaardige kronkeling in mijn hoofd. Waarom ruiken om te weten of kledij fris is? Is een vast draaiboek van 2 dagen niet voldoende voor kledingwisseling? Waarom zijn okselvijvers een van de grote no-no’s in deze contemporaine maatschappij. Zweet heeft niks met hygiëne te maken, behalve dan dat het verbergen van zweet een vereiste is van sociale aanvaarding. Iemand die zweet, werkt toch ook? Waarom zou de eerste persoon lager op de sociale statusladder staan dan de tweede persoon? Vanwege afscheiding in de klieren? Omdat een lichaam functioneert naar behoren?

Ik voel de temperatuur van het water naar beneden gaan en sla een kleine, doch mannelijke kreet. Te lang onder de douche. Ik draai de kraan dicht en grijp naar de handdoek. Mijn mond valt open van verbazing. Dit is een blog minder. Iemands stijl kopiëren kan ik niet, maar mijn eigen kleine dagen beschrijven kan toch geen probleem zijn. Ook al is de dag nog niet eens ten einde.