Er wordt altijd wel iemand speciaal genoemd. Meestal is dit
in de betekenis van ‘anders zijn’. Zo vond ik mijzelf speciaal toen ik jong was
omdat ik de leukste ouders ‘van heel de wereld’ had. Daarna was ik speciaal
omdat ik speelgoed had dat uniek was in de vriendenkring. Ik was speciaal omdat
ik iedere dag naar Pokémon keek en ik was speciaal omdat ik geen gsm vroeg voor
mijn plechtige communie.
Tegenwoordig ben ik speciaal omdat ik ouder ben dan de rest , terwijl ik me gedraag als een kind van twaalf.
Tegenwoordig ben ik speciaal omdat ik ouder ben dan de rest , terwijl ik me gedraag als een kind van twaalf.
Zaterdag werd ik veel te vroeg wakker. ‘De zenuwen hé’,
zeggen ze dan. En gelijk zou die persoon hebben, mocht er effectief iemand dat
gezegd hebben. Want vandaag was het de dag. DE DAG. De dag voor speciale mensen
zoals u en ik. Comicfanaten, Mangaliefhebbers en Enthousiaste fans van het
Science-Fictiongenre.
Voor ik het wist, zat ik op de bus op weg naar vrienden die
ook speciaal waren. Ik was veel te vroeg op de plaats van afspraak, maar dat
gaf niets. In de inkomhal van het station was het immers warm genoeg. Ondertussen
gaf ik mijn ogen de kost aan de speciale mensen rondom mij. Deze mensen waren
zo speciaal, dat ze zich hadden verkleed in hun favoriete, meestal ook
fictieve, idool.
Mijn speciale vrienden kwamen toe. Een overenthousiaste ‘Yes,
maat. F.A.C.T.S, maat!’ kwam uit Amigo Speciaal Numero Uno. Duo zweeg en lachte
gewoon mee. We lieten het station achter ons en zochten naar het perron waar de
tram ons reeds opwachtte. ‘Spurtje zetten?’ klonk het naast mij. Ik knikte en
voor vijftien seconden gaf ik alles wat ik had. Met twijfels over mijn conditie
haalden ik en mijn reisgenoten de tram.
Op de tram voelde ik me nog meer speciaal. Ik klapte met
mijn handen als een jonge zeeleeuw terwijl ik kleine sprongetjes maakte. Mijn
ADHD was aangewakkerd.
De tram stopte en daar was de aanschuifrij. Nog dertig
minuten. Ik keek in mijn portefeuille en wou dat ik meer geld bijhad. Ik was
duidelijk niet de enige met deze gedachte. Nog een kwartier. We kwamen oude
bekenden tegen. Ze waren speciaal. Ons gesprek was luid en hartelijk. We waren
bijna binnen. In het walhalla. In de hoogmis voor speciale mensen. Mensen zoals
u en ik. Ik voelde als het speciale wat mij te wachten stond. Ik kon niet meer
wachten! Ik…,ik…
… Ik kwam thuis. Moe, met pijn aan de voeten en zo blut als
het maar kan. Maar het was een mooie dag om speciaal te zijn.
ps: Meer info over F.A.C.T.S.? klik hier!
Didier,
BeantwoordenVerwijderenDit is een leuk stukje uit een blijkbaar heel speciale dag voor jou. Vooral de vergelijking met de jonge zeeleeuw vond ik zeer treffend. Waarschijnlijk komt dit omdat ik het je meermaals heb zien doen, alleen heb ik er nog nooit bij stilgestaan dat er nog zoogdieren zijn die dit gedrag vertonen.
Ik heb enkele taalzuiverheidsfoutjes gevonden:
- In de zin 'Tegenwoordig ben ik speciaal omdat ouder dan de rest ben' ben je een 'ik' vergeten, en qua structuur van de zin zou ik het volgende zeggen: '...omdat ik ouder ben dan de rest' , maar dat is mijn mening, natuurlijk. Ik zou ook die 'rest' een gezicht proberen te geven, het is nogal abstract voor me nu.
- 'Met twijfels over mijn conditie haalde ik en mijn reisgenoten de tram.' Aangezien je het in deze zin over meerdere personen hebt, moet de persoonsvorm ook aangepast worden (haalden).
- Je zegt eens 'De dag voor speciale mensen zoals ik en u.' en een andere keer spreek je over' mensen zoals u en ik.' Ik denk dat het beleefder is om 'ik' achteraan te plaatsen,een beetje coherentie kan alleszins kan nooit kwaad.
Aanpassingen aangebracht. Dank voor het na te lezen!
BeantwoordenVerwijderen